Paminsan...

Finally, masasabi ko na na--- SEMBREAK NA!

Simula noong Wednesday ng gabi, sembreak ko na naman talaga e. Pero ngayon lang ako nagkaroon ng pagkakataon na sabihin ito dahil…
---

Noong Wednesday ng gabi, masyadong pagod ang utak at buong katawan ko para makapagsalita pa. Isipin niyo, simula Sabado hanggang Wednesday ng umaga ay nag-aaral ako para sa Comm 120, ang infamous class ko with THE Professor Avecilla. Ito na ang pinakamatindi at pinakamahabang pag-aaral na ginawa ko sa buong buhay ko. Nahigitan pa nito ang pagrereview ko para sa UPCAT at ACET. Grabe talaga.

Ala-una naka-schedule ang aming exam, kasabay ng exam ng 2 pang class ni Sir Chito (BC 100 at Comm 191). Expected na namin na late siyang darating, style na talaga niya yun eversince. Pero hindi kami naging prepared sa pagdating niya AFTER 3 AND A HALF HOURS! Cmownst, sa tagal ng paghihintay na ‘yun, unti-unting nalagas ang mga pinag-aralan ko sa utak ko at unti-unting gumapang ang antok sa sistema ko.

Pagdating ni Sir, akala niyo ba sinimulan na niya ang exam? Hindi pa rin. Ang walang kasing bait na prof na ito, sukdulan ba namang isiksik ang more than 75 students mula sa kanyang tatlong klase sa iisang maliit na room?!? Kamusta naman!

Sa unang tingin, madali ang exam. Multiple choice e. Pero subukan mong sagutin ang isang 80 items na exam na mayroong 160 choices. Ang sakit talaga sa ulo!

Pero sa awa ng Diyos, at salamat na rin sa intercession ni St. Anthony de Padua, natapos ko ang exam. Keber na kung ano ang grade ko…basta…natapos ko!
---

Sinundo kami nila Rica sa Masscom matapos ang exam. Sa kanila kami matutulog bago ang aming block outing. Ang saya-saya talaga kila Rica! Lafang kung lafang…at sarap ng tulog ko pagkatapos.
---

Paggising namin TAGAKTAK na. Sobrang excited ako dahil finally, makakaswimming na ulit ako. Gusto ko sanang ikwento ang mga pangyayari, pero napapagod ako. Kaya ‘wag nalang.
Ang saya-saya talaga ng aming outing! Sa mga wala nung outing…hay…mamatay kayo sa inggit! Jooooooooke! Next time ulit!
---

Akala niyo dun na nagtatapos ang aking post? Hindi pa! Last na ‘to…

Nung isang araw, nag-aayos ako ng gamit nang mapulot ko ang isa sa mga essays na ginawa ko para sa isang tao. Kung sino siya, hindi na mahalaga ‘yun. Basta nagandahan ako sa isinulat ko. Naisip ko lang, sana magamit ko at masabi ko ulit ang mga bagay na ito sa isang tao…kay SIYA.

Here it is: (in-edit ko na siya para pwede nang gamitin ulit)

PARA SA'YO

Nagulat ka, noh?
Oo ako ito--- at oo, para sa’yo ito. Madaling araw na pero mulat na mulat parin ako. Buhay na buhay pa rin ang isipan ko… napakabilis ng pintig ng puso ko. Nakakatawa--- sapagkat magkaayon ang aking puso’t isipan. Isa lamang ang nilalaman, isa lamang ang itinitibok at isinisigaw: ikaw.
Hindi ko alam kung paano ito nagsimula. Lagi naman akong ganito, hindi ko lagi alam kung saan at paano nagsisimula ang kahit anong sinisimulan ko sa buhay ko. Para bang lahat ng nangyayari sa akin, kusa na lamang dumarating. Dumarating ito nang hindi ko inaasahan.
Parang ikaw. Dumating ka sa buhay ko sa hindi inaasahang panahon.
Akala ko noong una wala-wala lang ‘to. Naaliw ka sa akin, naaliw ako sa’yo. Nagsimula sa biruan, hanggang kwentuhan na ng paunti-unti, telebabad, puntahan sa bahay ng isa’t isa, nood-nood ng sine, pagpapalitan ng text messages…
Sinabi ko sa’yo minsan na naaaliw ako sa’yo. Tumawa ka. Biniro mo akong diyan nagsisimula ang lahat. Tumawa ako. Ano naman ang ibig mong sabihin? Tumawa kang muli. Biniro mo ako at sinabing pakiramdam mo, ‘di maglalaon ay magkakagusto na ako sa’yo. Baka ikaw pa kamo ang magkagusto sa akin, biro ko naman sa’yo. Nagtawanan tayong dalawa. Sino nga kaya sa atin ang unang magkakagusto sa isa’t isa? Mayroon kaya? Walang humpay tayong nag-asaran at nagbanatan tungkol dito. Sa huli, iisa lamang ang ating napagkasunduan--- bahala na, tignan na lamang natin ang mangyayari.
Hanggang sa ang pagkaaliw ko’y naging pagkatuwa…naging paghanga…naging pagkakilig…naging pagka-interesado…naging pagkagusto…hanggang sa maging pagkahumaling…
Mahal na ‘ata kita eh.
Alam kong natatakot kang marinig ang mga salitang iyan mula sa akin. Tandang-tanda ko pa nang sinabi ko sa’yo minsan na kapag nasabi ko ang mga salitang ‘yan sa iyo, hindi na kita kakausapin. Kaya nga ako man ay natakot ding dumating ang araw na masasabi ko ‘yan sa’yo, hindi dahil natatakot ako sa magiging reaksyon mo--- kung hindi dahil ayokong tuluyan kang hindi kausapin.
Natatakot akong hindi ka na kausapin.
Higit pa roon--- natatakot ako sa nararamdaman ko. natatakot ako sa tuwing magkasama tayo. Natatakot ako sa tuwing magbibiruan tayo. Natatakot ako sa kasiyahang nararamdaman ko sa tuwing kausap kita. natatakot ako sa damdaming patuloy na tumitindi habang lumilipas ang mga araw. Natatakot akong malaman ng buong mundo ang nararamdaman ko. Natatakot akong aminin sa sarili kong natututunan na kitang mahalin.
Pero gaya na rin ng sinabi ko sa’yo noon, wala na akong pakialam sa mundo--- ang importante ay masaya ako.
At totoo, masaya ako.
Masaya ako na pumasok ka at naging bahagi ng buhay ko. Masaya ako na nabigyan ako ng pagkakataong makilala ka. Masaya ako sa tuwing masaya ka. Masaya ako sa halos araw-araw na kasama at kausap kita. Masaya ako na sa araw-araw na magkasama tayo’y lalong tumitindi ang nararamdaman ko para sa’yo. Masaya ako na malamang unti-unti na kitang natututunang mahalin.
Mahal na nga siguro kita.
Nagulat ka, noh?
Oo ako ito--- at oo, para sa’yo ito.

Psst…sana isang araw, maibigay ko ‘to sayo. ‘Yun na. Tuldok.

Finally. Sembreak na.

Paminsan talaga e...

My semester is officially over---

Pagkatapos ng exam ko sa Comm 120 sa Wednesday. Blech.

Kung maipipinta ko lang ang aking mukha noong nalaman kong sa 19 pa magpapa-exam si Sir Chito, duuy, ipipinta ko talaga ito. Kaya nga lang, hindi na talaga siya maipinta. Nasambit ko na yata lahat ng invectives na pwede kong sambitin sa galit. For the first time, hiniling ko na mas maaga na lang ang exam. Bakit kamo? Dahil ang aming block outing ay naka-schedule ng 18-19. Kamusta naman?!?

Haay, Sir Chito talaga, paminsan…tsktsktsk.

Pero pero pero…in fairness naman sa kanya, hindi man nawala ang galit ko sa kanya ng 100%, na-reduce naman ito to about 59% kagabi.

Kung ikaw ang magkaklase ng mula 2pm hanggang 11pm, matutuwa ka ba? Aba syempre hindi. Pero dahil si Sir Chito ang nagpatawag ng klaseng iyon, wala kang magagawa kung hindi pumasok. Isipin mo na lang, buong panahon na nagkaklase kami, nakakandado ang aming classroom mula sa labas, at ang tanging beses na pinayagan kami lumabas ay noong pinakuha na sa amin ang cold refreshments na pinadala sa amin.

2 pm: nagsimula kaming manood ng ABSENCE of MALICE, isang lumang pelikula na hmm, intellectually stimulating. Ang tanging nakapagpagising lang sa akin at nakapagbigay sa akin ng motivation na panoorin ang pelikula ay ang thought na may itatanong si Sir Chito tungkol sa pelikula sa exam namin sa Wednesday.

4 pm: Klase na--- last lecture day na ni Sir Chito. Masaya naman, kahit na noong kalagitnaan na ng lecture ay mukhang nawalan na ng bias ang kapeng ininom ko at inantok na ako. Pero dahil joke ng joke, pulos kwento at bigla na lamang ibabagsak ni Sir ang kanyang kamay sa mesa, hindi ko nagawang matulog sa kanyang klase, gaya noong isang Lunes. Oo. Nakatulog na ako sa klase ni Sir Chito. Hahaha.
Kinilig ako noong bandang huli na ng lecture dahil ginamit niya akong example.

“Nasaan na si Ms. Maling? O kunwari, si Ms. Maling isang nurse…chever chever chever…”

8:30 pm: Pagkatapos namin kumaripas nila Angel sa CR para umihi, pasok kami sa loob ng room para sa pangalawang film showing--- manonood kami ng original na Dr. Doolittle (tama ba ang spelling?). Masaya naman ang movie na ito (nakakatawa dahil yung bidang babae, matapos maputikan at madapa sa gubat dahil nakamahabang damit, ay nag-emote at kumanta ng “I’m at the crossroads of my life…” hahaha!) pero mas na-enjoy ko talaga ito dahil---

KATABI KO SI SIR CHITO!

Hahahahaha. Kahit na inubos niya ang popcorn ko, kahit na halos hindi ko naintindihan ang pelikula dahil sa kakakwento at kakakulit niya, at kahit na nung huli eh nautusan pa niya akong bumili ng top hat, ayos lang…sulit na sulit.

Sir Chito: Sir ha, hindi nag-sex yung dalawang bida. ‘Wag niyong kakalimutan, yung kapalit ng top hat ha…

Yintayii…
---

Pakiramdam ko ang saya ng week na ito. Ang daming pasabog. Pero ang isa sa mga pinakamalaking pasabog ngayong linggong ito ay ang aking meryenda date with Cong. Gilbert Remulla, Cong. Chiz Escudero and Cong. Darlene Custodio.

Ganito ‘yan. Kailangan kong mag-interview ng mga mambabatas para sa aking final paper sa BC 103 (kaya nga ba mahal na mahal kita Mam Iris e!). At talagang spinecify ko kay Papa kung sinu-sino ang mga gusto kong makapanayam. True enough…haay…pwede na akong mamatay!

Ang ipinakain nila sa aking tuna panini ang isa sa pinakamasarap na pagkain na kinain ko sa buong buhay ko…haay…
---

SIYA. Siya ay dumadagdag na kamo sa maikling listahan ng iba pang siya na nagbibigay ng kakaibang kulay sa aking mundo ngayong mga panahong ito. Siya ang taong nakapagpaisip sa akin kung totoo ba ang lahat ng ito. Siya ang taong nakita ko sa aking panaginip. Siya ang taong ayoko naman talaga noong una, ngunit sabi nila, okey naman daw siya. Siya ay isang mabait at masayahing tao. Siya ang dahilan kung bakit wengwang ako noong isang gabi. Siya rin ang dahilan kung bakit gusto ko nang magpakababae. Siya. Ayoko siya. Pero unti-unti ko na rin siyang nagugustuhan.

Tuldok.

Osha

Hay nako.

Lagi na lang akong ganito. Hindi ako magpopost sa aking blog ng napakatagal na panahon tapos soooobrang haba nung ipopost ko.

Ganyan talaga. Masaya.
---

My sem’s not yet over. Potah. Meron pa akong radio documentary script na ipapasa sa BC 103 sa Thursday at syempre…meron pa akong pasaway na exam sa Comm 120 sa 19.

Yezz--- sa 19 pa ito, tinamaan ng lintek. Sumabay talaga sa schedule ng aming block outing. Ayoko nang sabihin na naiinis ako, dahil sawang-sawa na akong mainis. Sir Chito, bakit ka ba ganyan? Potahshet, can somebody give the guy a girlfriend? Baka sakaling lumambot ang puso niya…

At gaya ng tanong ko kanina sa lahat ng tao…

Ano kaya ang purpose ni God sa pag-create ng isang taong katulad ni Sir Chito?

Owell.
---

Nung Sunday lang ako nagpakitang muli sa mga co-lectors ko sa church. At isa lang ang tanong nila---

“Kala ko ba stressed ka? Eh bakit tumataba ka?”

Well well well--- FYI, mas bumabagal ang metabolism ng isang tao kapag nagpupuyat siya. Eh paano pa kaya kung ‘di siya natutulog?

And guys--- pag stressed ako, I resort to mindless BINGE eating. Kamusta naman?!?

Pero pero pero. Promise. Magda-diet na ako.

Oo na--- naririnig kita Keina. Alam kong ilang beses mo nang narinig ‘yan at ilang beses mo na ring nakitang hindi ko sinunod ‘yan, pero you have to trust me on this. Kailangan ko na talagang bumalik sa pagka-sexy ko. Hahaha.
---

Sasabihin ko na ang totoong rason kung bakit ako umalis sa JOMBOY SQUAD.

But before that, ieexplain ko muna kung ano ang espesyal na squad na ito.

Sabi nga ni Bam, “Kung wala ka Diane, walang jomboy squad…”

Wala naman talagang eksatong “reason for existence” ang jomboy squad. Naisip ko lang na ang mga members nito (namely Julius, Bam and Menard…paminsan-minsan si Tatang AJ), hindi ako nirerespeto bilang babae na para bang ang respeto nila e parang ako si Godfather/Bosing nila. So there.

Kaya ako umalis sa jomboy squad e dahil lahat sila dun ay in love (well, ‘di ko alam kung in love si AJ pero irrele naman yun dahil di naman namin siya madalas lasama). OP ako. Isa pa, napagkakamalan na talaga akong tibo. Which is…not so true. Hindi ako tibo. Bisexual siguro--- pero wala pa naman akong immediate plans para I-apply ang aking pagka-bisexual.

Bam, Julius at Menard--- Okay lang yan. Kayo pa rin ang aking UUBs- Ultimate Utility Boys. Pwede niyo pa rin buhatin ang bag ko.
---

Ginanahan na naman akong magsulat. Cmownst. (Ang lame ng introng ito)
---

Nakita ko siya.
At tumalon ang aking puso. Siya na nga kaya?, tanong ko sa aking sarili. Siya. Siya na nakakapagpangiti at nakakapagpatawa sa akin kahit gaano kasama ang aking pakiramdam o kahit gaano kapangit ang aking araw. Siya na nakahuli ng aking kiliti. Siya na nagpahid ng langis sa kinakalawang nang kadena ng aking puso--- ang natatanging nakapagbukas nitong muli. Siya. Siya na nga kaya?

Nakita ko siya.
At bumilis ang pintig ng aking puso. Siya na nga kaya?, tanong ko sa aking sarili. Siya. Siya na nabubuhay lamang dati sa aking diwa at mga panaginip--- siya na sa hinagap ko’y hindi ko naisip na makikilala ko. Siya na nagturo sa akin kung paano mangarap muli. Siya na nagbigay sa akin ng dahilan upang gumising sa bawat umaga na may ngiti sa aking mga labi. Siya na tumatatak sa aking isipan bago ako matulog sa gabi. Siya na nagpaniwala sa aking kaya ko pa palang umibig muli. Siya. Siya na nga kaya?

Nakita ko siya.
At kinabahan ako. Siya na nga kaya?, tanong ko sa aking sarili. Siya. Siya na nagbibigay kulay sa aking mundo. Siya na nagturo sa akin ng kagandahan ng katahimikan--- siya na nagturo sa akin na minsan, mas marami ka pang nalalaman sa katahimikan. Siya na naging dahilan upang mahalin ko pa lalo at bigyang halaga ang aking sarili, upang maging masaya ako sa kung ano ako. Siya na siyang nagparamdam sa akin na mahalaga ako. Siya na bumuo sa aking tagpi-tagping pagkatao. Siya. Siya na nga kaya?

Nakita ko siya.
At nanikip ang dibdib ko. Siya na nga kaya?, tanong ko sa aking sarili. Siya. Siya na nagturo sa akin ng totoong kahulugan ng paghihintay. Siya na nagpakilala sa akin ng salitang pasensya. Siya na naging matiyaga sa akin sa kabila ng aking mga pagkukulang. Siya na nakakilala at nagmahal sa totoong ako. Siya na nagparamdam sa akin na ako ang pinakamagandang babae sa buong mundo. Siya na nagpaalala sa akin na may pagtatangis din sa pag-ibig--- na hindi lahat ng pumapaloob dito ay maganda at masaya, na mayroon ding malungkot at mapait na aspeto ang pag-ibig at kailangang handa kang tanggapin at harapin ang mga ito bago mo masabing ika’y umiibig na ngang totoo. Siya na nagpagpakilala sa akin sa salitang pagbangon--- na nagturo sa akin na bumangon muli sa bawat pagkakadapa. Siya na nagpakilala sa akin ng aking lakas. Siya na nagbigay kahulugan sa aking buhay. Siya na nagturo sa akin kung paano magpatawad. Siya. Siya na nga kaya?

Kaba. Takot. Saya.

Siya. Siya. Siya. At siya. Magkakaiba ang bawat siya. Sila’y pulos mga siya. Pero---
Sino kaya ang totoo at tunay na SIYA?
---

‘Yun na. Tuldok.