These are my confessions...

For the first time in Backseat history, naiyak ako.
Hindi naman ako ngumawa o humagugol. It was a docile and subdued form of crying.
I cannot say that I am heartbroken. Nor can I say that I am happy.
Dati, sabi ko sa sarili ko, never kong hahayaan na may makatakas na kahit katiting na luha sa aking tear glands dahil kay Backseat. Pero kagabi, hinayaan ko lang. Hinayaan ko lang na maiyak ako hanggang makatulog na ako.
Mahirap pala talagang tanggapin---

Gusto ko lang sabihin na ilang araw ko nang pilit tinatapos ang litanyang ito. Pero kahit anong gawin ko, hindi ko maituloy-tuloy ang huling linya. Mahirap pala talagang tanggapin…ang ano? Hindi ko maisip o maisadiwa kung ano ang eksaktong nahihirapan akong tanggapin.

Mahirap pala talagang tanggapin---
--- na hindi natin nakakatuluyan ang ideal guy natin? Si Backseat ay ang ideal guy ko. Tignan n’yo ang “The Checklist”, at halos lahat ng naka-bold letters dun (yung mga non-negotiables), halos lahat yun, kumpirmado ko nang taglay niya.
“Tsktsktsk, Diane, alam mo, hindi naman talaga natin nakukuha ang ideal guy natin…maniwala ka.”
Sabi ko sa lahat ng taong nagsabi sa akin n’yan, ayos lang, hindi ko naman hinihiling na magkatuluyan kami ni Backseat e. Ang punto ko lang naman dito, sabi ko pa, e at least alam kong nage-exist ang aking ideal guy. Na hindi pala inconceivable na may ganoong lalaki.
Pero kung hahalukayin ko ang pinaka-isinisigaw ng puso ko, hindi naman talaga ganoon.
--- na wala sa priority list ni Backseat ang magka-girlfriend? Na kahit landiin ko pa siya, kahit akitin ko pa, kahit lumuhod pa ako sa harap niya--- hindi talaga. Kahit na medyo maraming nagkakandarapa para sa kanya--- ayaw pa rin niya. Ang hirap tanggapin.
Hindi. Hindi naman iyon ang mahirap tanggapin. Pucha, ginagawa ko lang ‘yon na dahilan para hindi masyadong dreadful para sa akin ang mga pangyayari. Excuse ko lang na isipin na wala siyang balak magka-girlfriend, kahit totoo man ito o hindi. Dahil sa totoo, ang mahirap tanggapin ay ang katotohanan---
--- na malabo talagang maging kami. Worse, malabong magustuhan niya ako. Alam ‘yan ng mga taong nakakakilala sa kanya. Hindi dahil sa bobo si Backseat at gago pagdating sa relationships kaya sinasabi nilang iba nalang ang gustuhin ko. E tangina, matalino ‘yun e. Sinasabi nilang ibaling ko na lamang ang atensyon ko sa iba dahil wala akong mahihita kay Backseat. Dahil kung itutuloy ko pa ‘tong kagagahang ito, pihado masasaktan lang ako. Potah, sa aspeto ng pag-ibig, maiyayabang kong mas matalino ako kay Backseat. Get to know be better my ass. Sus, hindi ako nagdyi-gym, at hindi ako sexy by standards. Babaeng bakla ako. Hindi ako sexy manamit. Hindi ako poised. At hindi ako varsity ng basketball.
Gusto ko lang sabihin na habang naiisip ko ito, hindi ako naiiyak. Buntong-hininga oo, pero iyak? Hindi.
At ang pinakamasakit sa lahat…
Mahirap pala talaga tanggapin---
--- na kahit nakatambad na sa mukha ko ang mga rason kung bakit dapat ko nang itigil ang kabaliwang ito, hindi ko kaya. Hindi ko magawa. Alam ko, alam kong lagi kong sinasabi na, sus, parang ‘yun lang, it’s not like mahal ko na siya. Hindi ko pa siya mahal. Seryoso. Hindi pa sapat ang rason na ideal guy ko siya para mahalin ko na siya. Besides, hindi pa rin ako ganoon katanga.
Pero putangina, mahirap pala talagang tanggapin--- at aminin sa sarili kong nahihirapan akong kalimutan siya.
Oo na, hindi na totoong nagpapaka-goal oriented din ako. Kailangan kong maging goal-oriented dahil sa dinami-rami ng responsibilidad ko na kailangan kong gampanan, pero aaminin ko na, na isa si Backseat sa mga dahilan kung bakit ipinilit ko sa sarili kong maging goal-oriented na lamang.
Oo na, hindi na totoong okay lang sa akin na hindi maging kami. Hindi okay. Hindi ko tanggap na hindi kami pwede ng ideal guy ko. At sa puntong ito, I won’t settle for any other options. Gusto ko si Backseat--- wala nang iba. Pero yun nga, hindi nga pwede.
At oo na, hindi madali. Hindi totoong keri lang sa akin ang lahat. Hindi keri sa akin. Ayoko lang na bigyan pa ng problema ang mga tao sa paligid ko. Ayoko lang na bigyan ko pa ang sarili ko ng iisipin. Ayokong matawag na naman akong tanga. Ayoko nang umiyak. Ayoko na siyang problemahin.

Ewan ko. Hindi ko na alam. Bahala na.

SUMMER na!

Woah!
Finally. Nakapanood na rin ako ng sine after a VERY long time. At, aba, kung ano pa yung bukambibig kong movie na gusto kong panoorin, ‘yun pa ang pinanood namin. Ms Congeniality 2.
Sabi ng stylist ni Gracey Hart (Sandra Bullock):
“People care about people who care about themselves…”
Hmm…sa dulo ng movie, dinismiss ni Hart ang thought na ito. Na this is not necessarily true. Pero para sa akin, pareho lang ‘to dun sa palaging sinasabi sa akin na mahalin ko muna ang sarili ko para mahalin din ako ng iba, diba?
Napaisip lang ako. Napansin ko lang kasi na wala nang masyadong impact sa akin yung line na yun. 2 things: it’s either I don’t care about myself and if people care about me, or I’ve realized that people do care about me because I already know how to care for myself.
Ewan.

***
Click pala yung kasama ko kahapon. Click. Yung barkada ko. Iba talaga yung feeling kapag kasama ko sila. Iba yung saya. Iba yung excitement. Siguro kasi nakakatuwang isipin na we’ve grown together from being perky adolescents to still perky but mature adults. Hahaha. Wala nang impre-impression at status na kailangang I-maintain sa amin. Kilala na namin ang isa’t isa. Wala na nang nagkakaasaran e. Kasi ultimo ata yung mga ayaw namin sa isa’t isa, yung mga kagaguhan ng isa’t isa, tanggap na namin. Pero kung sabagay, compared to other people our age, to other barkada our age for that matter, mababait kaming mga bata. We drink, some of us smokes (not me!), mahilig kami sa gimiks, umuuwi kami sa gabi--- may mga kagaguhan din kami, pero kung ikukumpara n’yo kami sa iba, o yung mga ginagawa namin sa ginagawa ng iba, you might say we’re very tamed and boring.
Okay lang. May sarili naman kaming mundo e. At masaya kami na ganito kami.

***
Kahapon, ang aming main agenda: MAGPUNTA NG KISAY. Ang tagal naming hindi pumunta doon nang magkakasama. At yung huling punta namin, gabi pa. Foundation day kasi noon.
Ang tagal din namin dun. Ang dami naming nakausap na teachers, naikot na buildings. Nakakamiss ang high school sobra! Wala na kaming nasambit. Puro buntong hininga.
Kinakabahan ako noong una. Kasi baka kapag nakita na naman ako ng mga teachers dun, ang itatanong nila sa akin e, “O Diane, bakit tumaba ka?”
Pero walang nagtanong sa akin ng ganun. In fact, sinabihan pa kamo kami na gumaganda kami (O baka dahil katabi ko lang si Nikki nun).
Ang nakakainis, dalawa lang ang prevailing questions sa akin ng lahat ng tao:
1 May boyfriend ka na? (may follow-up pa ‘yan na “Nakailang boyfriend ka na?)
2 O, kayo na ba/pa ba ni Kessy?
Syempre, pa-smile lang ang iskema ni puta. Pero iritang-irita na ako. Hindi pa rin nagbabago ang tanong ng mga tao. Lovelife pa rin. Potah. Yun lang ba ang esensyal na bagay sa mundo? Kailangan ba talaga kapag nag-college ka na ay magkakaboyfriend ka na? Kung kelan naman hindi ko isinasama sa agenda ko ‘yang lovelife na ‘yan, tsaka naman may kung anong pwersang nagko-conspire para mapaisip ulit ako.
Well anyway, ang dami nang pinagbago ng Kisay. Pakiramdam tuloy namin ang tanda na namin. Parang kailan lang, naglalaro kami a labas ng classroom tapos may dadaan na alumni sa harapan namin. Tapos sasabihin namin, “Wow, mga alumni, tignan mo o, college na sila!”.
Pakiramdam namin ganun din ang sinasabi ng mga Xientians nung dumadaan kami kahapon.

***
Napag-usapan namin ang aming summer escapade kahapon. As usual, pahirapan na naman sa pag-set ng date…pero lahat naman kami ay agree na kailangang matuloy ito.
Nakakagulat lang ang napag-usapan kahapon. May mga isasama na palang “friends” ang iba kong mga kabarkada.
Potah.
Wala pa akong isasama!!!
Well…meron naman talaga akong gustong isama--- pero…
Huhuhuhu…mukhang malabo ‘yun.
Bkit ba ganito?!? Mahabaging Diyos, saang lupalop ako ng mundo kukuha ng “friend” in less than one month?
Huhuhuhu…e meron nga akong gustong isama e! Miss na miss ko na nga siya e! Pero…
Potah. Stress…

***
Summer. Summer na! I have exactly 1 week and 3 days of April para namnamin ang pahinga. Pagkatapos nun, balik aral at trabaho (sana!) ako.
Haggard.

ISANG PRODUCTION

MSC: FADE UP “WHAT DO I DO” SUSTAIN FOR 5 SECONDS THEN FADE
UNDER AND SERVE AS BED

SFX: SNIFF then SIGH

*Hinga ng malalim*

MSC: FADE UP “WHAT DO I DO” SUSTAIN FOR 3 SECONDS THEN
CROSSFADE “CRAZY FOR THIS GIRL” SUSTAIN FOR 5 SECONDS THEN
FADE UNDER AND SERVE AS BED

SFX: SNIFF and SIGH

*Hinga ng malalim*

DIANE: Would you look at HIM he looks at me
He got me thinking about him constantly
But he don’t know how I feel
And he carries on without a doubt
I wonder if he’s figured out
I’m crazy for this GUY
Yeah I’m crazy for this guy…

*Hinga ng malalim*

MSC: FADE UP “CRAZY FIR THIS GIRL” THEN SEGUE TO “OFFICIALLY
MISSING YOU” SUSTAIN FOR 5 SECONDS THEN FADE UNDER AND SERVE AS BED

SFX: SNIFF and SIGH

*Hinga ng malalim*

DIANE: SHOUTS HYSTERICALLY: Waaaaah!!!!

MSC: FADE UP “OFFICIALLY MISSING YOU” SUSTAIN FOR 5 SECONDS
THEN FADE UNDER AND SERVE AS BED

DIANE: *Hinga ng malalim*
SHOUTS: Bwakanangsheeeeeeeet!!! Putangina!!! Backseat!! Miss na
miss na kita!!!
*Hinga ng malalim*

END OF PRODUCTION