Random Thoughts
Wala akong maisip na tamang paraan para isulat ang nararamdaman ko. Kaya heto---
Mahal kita. Pero dapat hindi na. Oo. Masakit. Sobra. Hindi ko maipaliwanag o mailarawan ang sakit na nararamdaman ko. Pero hindi ako galit sa’yo. Hindi ko kayang magalit sa’yo. Sorry kung nasungitan kita kanina. Ayaw kasi kitang makita, makausap, matanaw, maramdaman, maisip, mapanaginipan. Pero ganon pa rin ang nangyayari. Uulitin ko, hindi ako galit sa’yo. Hindi rin kita sinisisi na nasasaktan ako ngayon. Wala kang responsibilidad o pananagutan sa akin. Gaya nga ng sabi ko, hindi naman tayo. You had your choice, I had mine. You make your own choices, at ganun din ako. Responsible ka para sa sarili mong mga desisyon, at ganon din ako. Kaya ako, at tanging ako lang ang responsible sa sakit na nararamdaman ko ngayon--- dahil choice ko ‘to at responsibilidad ko sa sarili ko na harapin at panindigan ‘to. Hindi ako galit sa’yo. Hindi rin ako nagsisisi na minahal kita--- in fact, minamahal pa rin kita hanggang ngayon. Pero tanggap ko na. Siya ang gusto mo, siya ang pinili mo, siya ang mahal mo. Sabi ko naman diba, kung saan ka masaya--- ayos lang sakin. Kung meron man akong pinagsisisihan sa pagkakataong ito, ‘yun ay hindi ko naparating sa’yo kung gaano ka kahalaga sa akin--- kung gaano kita kamahal. Sana may paraan pa na malaman mo ‘to. Sana marinig mo lahat ng sasabihin ko ngayon. Sana minsan isang araw, mabasa mo ‘to. Walang mga mapalabok na salita. Walang pag-aalinlangan. Walang pagkukunwari. Walang pagtatago. Walang takot. Mahal kita. Mahal na mahal. Tagos sa laman. Mahal kita. Mahal kita. Mahal kita. Pero dapat hindi na. Mahal kita. Naririnig mo ba ako. Mahal kita. Pero alam kong dapat hindi na. Hindi ko alam kung paano kita makakalimutan. Pero salamat. Salamat sa lahat. Salamat. Mamimiss kita….tol.
Hindi mo malaman kung bakit ako nagsusungit? Ayan. Nandito na lahat. Minsan kasi, subukan mong mag-aral ng mga bagay sa computer. Buksan mo lang friendster ko, makikita mo na. Hirap sa’yo, computer illiterate ka kasi.
Mahal kita. Pero dapat hindi na. Oo. Masakit. Sobra. Hindi ko maipaliwanag o mailarawan ang sakit na nararamdaman ko. Pero hindi ako galit sa’yo. Hindi ko kayang magalit sa’yo. Sorry kung nasungitan kita kanina. Ayaw kasi kitang makita, makausap, matanaw, maramdaman, maisip, mapanaginipan. Pero ganon pa rin ang nangyayari. Uulitin ko, hindi ako galit sa’yo. Hindi rin kita sinisisi na nasasaktan ako ngayon. Wala kang responsibilidad o pananagutan sa akin. Gaya nga ng sabi ko, hindi naman tayo. You had your choice, I had mine. You make your own choices, at ganun din ako. Responsible ka para sa sarili mong mga desisyon, at ganon din ako. Kaya ako, at tanging ako lang ang responsible sa sakit na nararamdaman ko ngayon--- dahil choice ko ‘to at responsibilidad ko sa sarili ko na harapin at panindigan ‘to. Hindi ako galit sa’yo. Hindi rin ako nagsisisi na minahal kita--- in fact, minamahal pa rin kita hanggang ngayon. Pero tanggap ko na. Siya ang gusto mo, siya ang pinili mo, siya ang mahal mo. Sabi ko naman diba, kung saan ka masaya--- ayos lang sakin. Kung meron man akong pinagsisisihan sa pagkakataong ito, ‘yun ay hindi ko naparating sa’yo kung gaano ka kahalaga sa akin--- kung gaano kita kamahal. Sana may paraan pa na malaman mo ‘to. Sana marinig mo lahat ng sasabihin ko ngayon. Sana minsan isang araw, mabasa mo ‘to. Walang mga mapalabok na salita. Walang pag-aalinlangan. Walang pagkukunwari. Walang pagtatago. Walang takot. Mahal kita. Mahal na mahal. Tagos sa laman. Mahal kita. Mahal kita. Mahal kita. Pero dapat hindi na. Mahal kita. Naririnig mo ba ako. Mahal kita. Pero alam kong dapat hindi na. Hindi ko alam kung paano kita makakalimutan. Pero salamat. Salamat sa lahat. Salamat. Mamimiss kita….tol.
Hindi mo malaman kung bakit ako nagsusungit? Ayan. Nandito na lahat. Minsan kasi, subukan mong mag-aral ng mga bagay sa computer. Buksan mo lang friendster ko, makikita mo na. Hirap sa’yo, computer illiterate ka kasi.
posted by izzie at
8:45 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home