MAIKLI LANG 'TO

Maikli lang ‘to. Pucha naman ‘tol, akala mo ba madali sa akin ang hindi ka kapusapin? Kung nawiwirduhan ka, o nahihirapan man at one point or another, doble pa ‘dun ‘yung nararamdaman ko. Ang dilemma mo lang ay hindi mo alam kung bakit ako nagsusuplada sa’yo (at obvious namang sa’yo lang). Potah, kung sisimulan kong sabihin ‘yung mga dilemma ko na ugat kung bakit hindi kita kinakausap ngayon, pustahan pa tayo, maiintindihan mo ako. Gustong-gusto kitang kausapin ‘tol, gustong-gusto kong sabihin ang maraming-maraming bagay…pero ayokong magkasira tayo tsong. In due time. Promise. Mag-uusap tayo.

Hahaha. Pansinin niyo. Kahit gaano ako ka-busy ngayon, buhay na buhay na naman ang blog ko. Eh pa’no ang dami na namang emotions na bottled up inside me kaya ayan…harablog na naman si bakla.

Maipagpag ko lang ulit

Grabe...parang naipaliwanag lang ng blog entry ko na ito dati ang nararamdaman ko ngayon... here are excerpts from my blog entitled "'Tol"...

‘Lam mo, mag-iilang linggo na akong patay. Pakiramdam ko, nakahiwalay na ang kaluluwa ko sa katawan ko--- pakiramdam ko, ilang linggo na akong naglalakad ng walang kaluluwa. Acads, org, dito sa bahay, lahat ‘yan dinadala ko. Minsan, pakiramdam ko hindi ko na pag-aari ang sarili ko. Nitong mga nakaraang araw, pakiramdam ko hindi ko na kilala ang sarili ko.Itong linggong ‘to ang pinaka-pangit na linggo para sa akin. Nakakapagod, nakakadisappoint…puro problema, puro hassle…pakiramdam ko e gusto ko nang bigla na lamang ako lamunin ng lupa at mawala na lang bigla.Kasabay ng lahat ng iyon--- hindi tayo nagkikita o nag-uusap. Which, I must admit, made things much harder to bear. Itinuring na kitang isang aspeto sa buhay ko na bumabalanse sa lahat, kaya siguro nung naging malabo na ang aspetong ikaw, nawala ang balanse.
Kadiri, noh?
Ako man nandidiri sa sinasabi ko. Hindi ko pinangarap na umabot sa puntong ganito. Ayoko. At hindi dapat.
Kahapon, nagkita tayo. Nagkausap. Sa totoo lang, ang tagal kong hinintay ang pagkakataong ‘yun. Yung makatabi ulit kita. Yung maglokohan ulit tayo. Yung maasar na naman ako sa kapreskuhan mo.At yun nga, nagkita tayo at nagkausap. Pakiramdam ko, nakita ko na sa puntong iyon ang dahilan kung bakit napakatagal kong hinintay ang pagkakataong iyon; pakiramdam ko, naging malinaw na sa akin ang lahat sa pagkakataong iyon.
‘Tol--- iyan lang ang tingin mo sa akin.
Hindi ko alam kung matutuwa ako dahil tama naman pala ang naiisip ko simula’t sapul, o iiyak ba ako dahil alam ko namang kahit handa akong ganoon ang kalabasan, somewhere inside me, I’m wishing na there is more for us than just being buddies.
Pero ganoon talaga. Sa isang laro, may panalo, at syempre, may talunan.
Hindi ko sinasabing natalo ako. Hindi na ganoon kababa ang tingin ko sa sarili ko. Kung tunay ngang napagdesisyunan mo na ang papel ko sa buhay mo, at mananatili na lamang akong ‘tol, naniniwala akong isa iyan sa mga pinakatangang desisyon na gagawin mo sa buhay mo. Dahil espesyal ako. Dahil alam kong kaya kitang pasiyahin. Dahil alam kong maaring ako ang isa sa pinakamagandang mangyayari sa buhay mo.
Pero hindi ko rin sinasabing talo ka, at panalo ako. Dahil kung tunay ngang napagdesisyunan mo na ang papel ko sa buhay mo, at mapagdesisyunan ko mang tanggapin iyon, naniniwala akong isa itong magandang pagkakataong palalampasin ko. Dahil espesyal ka. Dahil alam kong kaya mo akong pasiyahin. Dahil alam kong maaring ikaw ang isa sa pinakamagandang mangyayari sa buhay ko.
Pero gaya ng panonood ng sine--- may katapusan din ang paglalaro.
Pero--- hindi gaya nang minsang manood ako ng sine, ang paglalaro ay isang bagay na hindi basta basta natatapos, kung hindi ito tatapusin ng mga naglalaro nito. Naiintindihan kong di tulad ng panonood ng sine, kung saan wala akong magagawa kapag natapos na ang palabas, alam kong, sa pagkakataong ito, may magagawa ako.At gusto kong malaman mo, na ayoko pang tapusin ang larong ito. Hanggang sa mapagod ako. Hanggang sa hindi ko na kaya.Isa lang ang gusto kong malaman. Isa lang ang gusto kong itanong sa’yo---
Pagod ka na ba? Ayaw mo na bang maglaro?
Ako, hindi pa.
Pero kung pagod ka na, sabihin mo lang--- pagpapahingahin kita.
Paiinumin ng tubig.
Pagkatapos, laro ulit.
Ganoon ang tunay na mag-‘tol, diba?‘
Tol.

THE 4 GIVES

Nakakatawa. First breather ko from the stress of acads ang pag-attend ko ng Renewal Seminar para sa mga Lectors and Commentators kahapon (Saturday). First breather ko rin ito from the stress brought about by HIM. Pero pero pero, parang ayaw akong lubayan ng mga kyeme reminding me of who else--- HIM and the pain brought by, guess who--- HIM.
Pa’no kamo nangyari ‘yon? Kasi naman, itong si Fr. Dennis na speaker/facilitator ng seminar--- ang iskema niya to get the attention of the assembly was some love-connected discussion. Edi syempre, attentive ang ate mo! Pero kasi naman, the subject of the whole seminar was God’s love for us and how we may love Him in return. So love talaga ang usapan. God’s love. Pero alam niyo naman ako, syempre, nakahanap na naman ako ng paraan para mai-connect na naman ito sa aking pressing love concerns. Hahaha…
So there. Fr. Dennis discussed the 4 GIVES. Natauhan na naman ako sa 4 gives na ito. Sabi ko nga kay Kambal, abangan niya dahil paniguradong nasa blog ko na ito pagkatapos…kaya ayan, heto na siya.

THE 4 GIVES (according to my notes)
1 Give up revenge
Sabi ni Father, we have to be convinced that vengeance brings us nowhere. Kasi cyclical ‘yan---continuous. Instead of revenge, dapat daw we allow the pain that we’re feeling to empower us--- to go with the feeling of pain and we will definitely find the power to strike back.
Teka wait--- wala naman akong planong revenge, pero syempre, parang revenge na rin ‘yung winiwish ko na maramdaman niya ‘yung pain na nararamdaman ko. Na nahihirapan ako, dapat siya rin. Bad ‘yun.

2 Give up PRIDE
Hay--- ito na ang pinaka-mahirap sa lahat para sa akin. Sabi ni Father, dapat daw we humble ourselves to accept that we have also hurt other people. Na at one point, nakasakit ‘din naman tayo. And if napatawad tayo ng mga nasaktan natin, we have no right na hindi patawarin ang mga nagkasala sa atin, diba?
Iba naman kasi ang pagiging humble sa pagpapaka-tanga. I think one swallows his pride when he allows himself to feel tha pain and to accept his fate and ‘yun nga, eventually finds strength on the pain. Pagpapakatanga I think if you allow yourself to be vulnerable because of the pain.

3 Give another chance
Sos. Kailangan pa bang i-memorize ‘yan? Hindi naman issue yung pagbibigay ng isa pang chance. Dahil wala namang chance na nasayang--- at wala namang chance na dapat ibigay to start with.

4 Give the love of Jesus
It was unconditional. Regardless of. No matter what. Hindi naghihintay o naghahanap ng reciprocation o ng kapalit. It was the love I was willing to give--- actually, if you really think about it, it was the love that I felt for him. Hay…

Pero there were two important things mentioned in the seminar that eventually got me---

God has another plan…and---

…may mga pagpili na nakakapagpabago ng buhay--- any choice made by faith is life-changing.

‘nuf said naman di’ba?

Random Thoughts

Wala akong maisip na tamang paraan para isulat ang nararamdaman ko. Kaya heto---

Mahal kita. Pero dapat hindi na. Oo. Masakit. Sobra. Hindi ko maipaliwanag o mailarawan ang sakit na nararamdaman ko. Pero hindi ako galit sa’yo. Hindi ko kayang magalit sa’yo. Sorry kung nasungitan kita kanina. Ayaw kasi kitang makita, makausap, matanaw, maramdaman, maisip, mapanaginipan. Pero ganon pa rin ang nangyayari. Uulitin ko, hindi ako galit sa’yo. Hindi rin kita sinisisi na nasasaktan ako ngayon. Wala kang responsibilidad o pananagutan sa akin. Gaya nga ng sabi ko, hindi naman tayo. You had your choice, I had mine. You make your own choices, at ganun din ako. Responsible ka para sa sarili mong mga desisyon, at ganon din ako. Kaya ako, at tanging ako lang ang responsible sa sakit na nararamdaman ko ngayon--- dahil choice ko ‘to at responsibilidad ko sa sarili ko na harapin at panindigan ‘to. Hindi ako galit sa’yo. Hindi rin ako nagsisisi na minahal kita--- in fact, minamahal pa rin kita hanggang ngayon. Pero tanggap ko na. Siya ang gusto mo, siya ang pinili mo, siya ang mahal mo. Sabi ko naman diba, kung saan ka masaya--- ayos lang sakin. Kung meron man akong pinagsisisihan sa pagkakataong ito, ‘yun ay hindi ko naparating sa’yo kung gaano ka kahalaga sa akin--- kung gaano kita kamahal. Sana may paraan pa na malaman mo ‘to. Sana marinig mo lahat ng sasabihin ko ngayon. Sana minsan isang araw, mabasa mo ‘to. Walang mga mapalabok na salita. Walang pag-aalinlangan. Walang pagkukunwari. Walang pagtatago. Walang takot. Mahal kita. Mahal na mahal. Tagos sa laman. Mahal kita. Mahal kita. Mahal kita. Pero dapat hindi na. Mahal kita. Naririnig mo ba ako. Mahal kita. Pero alam kong dapat hindi na. Hindi ko alam kung paano kita makakalimutan. Pero salamat. Salamat sa lahat. Salamat. Mamimiss kita….tol.

Hindi mo malaman kung bakit ako nagsusungit? Ayan. Nandito na lahat. Minsan kasi, subukan mong mag-aral ng mga bagay sa computer. Buksan mo lang friendster ko, makikita mo na. Hirap sa’yo, computer illiterate ka kasi.