Pwede na ba akong magsalita?
Ang tagal kong itinago lahat ng ito. Ang sakit-sakit na ng dibdib ko sa pagkakakimkim nito sa lahat-lahat ng nararamdaman ko. Ayaw na kamong tumulo ng luha ko. Gusto ko na ngang isigaw lahat ng ito.
Pwede ko na bang sabihing ayoko na? Pwede ko na bang sabihing suko na ako? Pwede ko na bang iwanan ‘tong lahat at mawala na lang bigla?
Sa daldal kong ito, hindi ko magawang ibuka ang bibig ko.
Wala, kahit isang tao, ang nakakaintindi sa pinagdadaanan ko. Wala.
Gusto kong ibuhos lahat ng nararamdaman ko, pero wala rin namang saysay.
Minsan, gusto ko nang isigaw sa mga tao, putang ina, pagod na ako. Ayoko na. Pero pakiramdam ko, pakiramdam nilang lahat sila lang ang napapagod. Pakiramdam nilang lahat, nag-eenjoy lang ako sa lahat ng ‘to. Na wala akong pakialam.
Gusto nilang lahat na intindihin ko lahat ng nararamdaman nila, na isipin ko kung ano ang pakiramdam nila, pero kahit minsan ba tinanong din nila ako kung ano talaga ang nararamdaman ko? Kung ano talaga ang nasa loob ko? Kung ano ang nasa isip ko?
Hirap na hirap na hirap na ako.
Ayoko na.