Natatakot ako sa BALANG ARAW...
Sabi sa pelikulang BIG TIME, “Darating din ang balang araw…”
Natuwa kami nila Angel, Tin at Klara sa linyang ito (Hmm…kung mapapansin n’yo, ang tatlong lovelife queens na sina Angel, Tin at ako ay nadagdagan na ng isa!--- si Klara!). Iba-iba ang ibig sabihin sa amin ng linyang ito--- pagkabanggit pa lang dito e gumawa na kami ng sari-sariling revisions:
(huhulaan ko lang kung tama yung pagkakatanda ko ha…)
Klara: Dumating na ang balang araw…
Tin: Hindi na (yata) darating ang balang araw…
Angel: May balang araw pa ba akong hinihintay dumating? (something like that)
Nung una, “Sana dumating na ang balang araw” ang sinasambit ko. As in, hanggang gabi pa kamo, hanggang sa pag-uwi namin, hanggang sa bago ako matulog, isa lang ang sinasabi ko--- sana dumating na ang balang araw.
So there. Gumising ako kinabukasan. Fresh pa rin sa utak ko ang panonood namin ng 2 Cinemalaya films kagabi (Big Time at Pepot Artista). Pero naalala kong may ire-research pala ako para sa aking pinakamamahal na CommRes 101 subject (under my favorite teacher, ma’am kate mirandilla, who is now leaning against the Great Wall of China) kaya itinigil ko na muna ang pagmumuni-muni at nagtrabaho na.
In the middle of hygiene products, advertising, television commercials and sex-related contents of commercials, naisipan kong ituloy na ang pagsusulat ng blog tungkol sa statement sa pelikulang Big Time na pumukaw sa aming atensyon kagabi.
Darating din ang balang araw…
Darating din ang balang araw…
Darating din ang balang araw…
Bwakanangshetnamalufet…
Hindi ako makapagsulat!
Wala akong maisip na isulat. Wala nang appeal sa akin. Bakit ganun? Ano na namang naisip nitong windangerks kong utak? Haggard.
Ipinagpatuloy ko na lamang ang pagreresearch ko.
So there. Pumasok ako for BC102 na akala ko pa e male-late ako. Ang saya ng BC102 namin!
“This is a story of a little boy named William. He lived in a small town called Marshville…”
Ang ganda ng diagnostic exercise na ginawa namin kahit na kinakabahan pa rin ako (susko, lagi na lang!).
Natapos na ang klase. Iniisip ko pa rin kung may J101 class kami. iniisip ko pa rin ang CommRess 101 paper namin na due on Friday. Iniisip ko pa rin ang activity namin sa org mamayang hapon.
Hindi ko namalayang nasa harap ko na si Peeves.
Hmm…teka teka PANIC ALARM…hindi ko ba s’ya napansin dahil marami akong iniisip o hindi ko s’ya napansin kasi hindi ko s’ya napansin? Dati naman kahit napakarami ko nang iniisip o ginagawa, tumitigil ang buong pagkatao ko kapag nakikita ko s’ya. O baka naman hindi ganoon karami ang iniisip ko nang mga panahong iyon?
Tinitigan ko s’ya. Matagal. Afford ko namang titigan siya ng matagal kasi nung nagsabog ng pagka-dense si God sa mundo e nasa unahan ata s’ya at sinubukan n’yang kunin lahat…
Naiinis ako. Bakit ba ganoon siya kumilos? Para talaga s’yang bakla. Bakla ba talaga ‘to?
Naiinis ako. Ano bang nakita ko dito sa taong ito? Susko, susko, e mas gwapo pa si Johan at si Backseat dito e. Waaaaay cuter sila…based on my standards ha!
Bakit na naman ako nagkakaganito?
---
Nag-usap kami ni Icang pagkatapos. Humingi ako ng words of wisdom. Sa hinaba-haba ng usapan namin, isa lang ang na-conclude namin.
I have to take thing slow…I don’t have to rush into things…kasi hindi pa ako ready…
Nga ba?
---
Meron akong nakakatuwang kwento. Sa mga makaka-gets, congrats sa inyo! Kayo’y mga tunay kong kaibigan. Sa mga hindi makaka-gets, well, friendly naman ako at accommodating, usap tayo minsan.
This is a story of a little girl named Gandusay. Si Gandusay ay maganda na, mahusay pa…hence, the name. Si Gandusay ay kabilang sa isang masayahin at mapagkawanggawang pamilya. Grade 3 na siya at nag-aaral sa mababang paaralan ng Hogwarts.
Crush na crush ni Gandusay ang kanyang kaklaseng lalaki na si Pepot. Si Pepot ay nakatira sa kabilang bayan pa, malayo sa tinitirhan ni Gandusay. Masungit si Pepot. Laging nakatikom ang bibig.
Naisip ni Gandusay, siguro ganoon siya kasi masungit din at mapagmataas ang buong pamilya nila….
Bata pa si Gandusay kaya hindi niya una masyadong siniseryoso ang pagkakagusto kay Pepot. Bata pa siya, kaya medyo magulo pa ang utak niya. Oo nga, kadalasan ay natutuwa siya kapag pinapansin siya nito, pero minsan nawawalan na siya ng pakialam dito. Para kasing nalalambutan siya sa kilos ni Pepot.
Isang araw, aligagang naglalakad si Gandusay kasama ang isang kaibigan nang makasalubong nila si Pepot. Tinawag ni Gandusay si Pepot upang ipaalam dito na hindi na tuloy ang skit nila sa susunod na araw ayon sa kanilang guro. Nang masabi na ni Gandusay ang mensahe kay Pepot, nagpaalam ito. Pero bago pa makatalikod si Gandusay, hinawakan ni Pepot ang kanyang kamay.
“Gandi, sasali ka pa ba sa D.A. (Naks, mala harry potter!)?
“Naku, Pepot, hindi na, kasi hindi ako pinayagan ng nanay ko sumali. Marami kasi akong ginagawa sa bahay. Alam mo naman, ate ako e. at arami kaming magkakapatid. (Sa loob-loob ni Gandi, buti kayo konti lang…)
Kitang-kita sa mukha ni Pepot ang pagkalungkot at pagkadismaya.
Nagulat si Gandusay sa reaksyon na nakapinta sa mukha ni Pepot.
“Bakit, naman (‘di ka na tutuloy)?”
Tuwang-tuwa si Gandusay sa kanyang mga kapatid ang nangyari.
*Pasintabi sa mga nagsulat ng Pepot Artista dahil sa paggamit ko ng mga pangalan ng kanilang mga bida.
---
Mabalik tayo sa usapan namin ni Peeves.
Aaminin ko na. Hindi pa ako handa na magmahal na namang ng todo-todo at masaktan na namang muli. Alam ko namang may posibilidad na maging masaya ako, pero alam kong dapat handa ako na harapin ang lahat ng maaring mangyari kapag ipinagpatuloy ko ito.
Mahal ko so Peeves. At kapag humarurot ako sa pagpapatuloy ng EAE mission ko, baka mapa-preno ako o baka mabangga ako. Baka rin may makaligtaan akong road sign. Baka masyadong matindi ang maging sakit at maging masyadong malalim ang mga sugat…baka ikabaliw ko pa. Or worse, baka ikamatay ko pa.
Natatakot ako sa balang araw.
Natuwa kami nila Angel, Tin at Klara sa linyang ito (Hmm…kung mapapansin n’yo, ang tatlong lovelife queens na sina Angel, Tin at ako ay nadagdagan na ng isa!--- si Klara!). Iba-iba ang ibig sabihin sa amin ng linyang ito--- pagkabanggit pa lang dito e gumawa na kami ng sari-sariling revisions:
(huhulaan ko lang kung tama yung pagkakatanda ko ha…)
Klara: Dumating na ang balang araw…
Tin: Hindi na (yata) darating ang balang araw…
Angel: May balang araw pa ba akong hinihintay dumating? (something like that)
Nung una, “Sana dumating na ang balang araw” ang sinasambit ko. As in, hanggang gabi pa kamo, hanggang sa pag-uwi namin, hanggang sa bago ako matulog, isa lang ang sinasabi ko--- sana dumating na ang balang araw.
So there. Gumising ako kinabukasan. Fresh pa rin sa utak ko ang panonood namin ng 2 Cinemalaya films kagabi (Big Time at Pepot Artista). Pero naalala kong may ire-research pala ako para sa aking pinakamamahal na CommRes 101 subject (under my favorite teacher, ma’am kate mirandilla, who is now leaning against the Great Wall of China) kaya itinigil ko na muna ang pagmumuni-muni at nagtrabaho na.
In the middle of hygiene products, advertising, television commercials and sex-related contents of commercials, naisipan kong ituloy na ang pagsusulat ng blog tungkol sa statement sa pelikulang Big Time na pumukaw sa aming atensyon kagabi.
Darating din ang balang araw…
Darating din ang balang araw…
Darating din ang balang araw…
Bwakanangshetnamalufet…
Hindi ako makapagsulat!
Wala akong maisip na isulat. Wala nang appeal sa akin. Bakit ganun? Ano na namang naisip nitong windangerks kong utak? Haggard.
Ipinagpatuloy ko na lamang ang pagreresearch ko.
So there. Pumasok ako for BC102 na akala ko pa e male-late ako. Ang saya ng BC102 namin!
“This is a story of a little boy named William. He lived in a small town called Marshville…”
Ang ganda ng diagnostic exercise na ginawa namin kahit na kinakabahan pa rin ako (susko, lagi na lang!).
Natapos na ang klase. Iniisip ko pa rin kung may J101 class kami. iniisip ko pa rin ang CommRess 101 paper namin na due on Friday. Iniisip ko pa rin ang activity namin sa org mamayang hapon.
Hindi ko namalayang nasa harap ko na si Peeves.
Hmm…teka teka PANIC ALARM…hindi ko ba s’ya napansin dahil marami akong iniisip o hindi ko s’ya napansin kasi hindi ko s’ya napansin? Dati naman kahit napakarami ko nang iniisip o ginagawa, tumitigil ang buong pagkatao ko kapag nakikita ko s’ya. O baka naman hindi ganoon karami ang iniisip ko nang mga panahong iyon?
Tinitigan ko s’ya. Matagal. Afford ko namang titigan siya ng matagal kasi nung nagsabog ng pagka-dense si God sa mundo e nasa unahan ata s’ya at sinubukan n’yang kunin lahat…
Naiinis ako. Bakit ba ganoon siya kumilos? Para talaga s’yang bakla. Bakla ba talaga ‘to?
Naiinis ako. Ano bang nakita ko dito sa taong ito? Susko, susko, e mas gwapo pa si Johan at si Backseat dito e. Waaaaay cuter sila…based on my standards ha!
Bakit na naman ako nagkakaganito?
---
Nag-usap kami ni Icang pagkatapos. Humingi ako ng words of wisdom. Sa hinaba-haba ng usapan namin, isa lang ang na-conclude namin.
I have to take thing slow…I don’t have to rush into things…kasi hindi pa ako ready…
Nga ba?
---
Meron akong nakakatuwang kwento. Sa mga makaka-gets, congrats sa inyo! Kayo’y mga tunay kong kaibigan. Sa mga hindi makaka-gets, well, friendly naman ako at accommodating, usap tayo minsan.
This is a story of a little girl named Gandusay. Si Gandusay ay maganda na, mahusay pa…hence, the name. Si Gandusay ay kabilang sa isang masayahin at mapagkawanggawang pamilya. Grade 3 na siya at nag-aaral sa mababang paaralan ng Hogwarts.
Crush na crush ni Gandusay ang kanyang kaklaseng lalaki na si Pepot. Si Pepot ay nakatira sa kabilang bayan pa, malayo sa tinitirhan ni Gandusay. Masungit si Pepot. Laging nakatikom ang bibig.
Naisip ni Gandusay, siguro ganoon siya kasi masungit din at mapagmataas ang buong pamilya nila….
Bata pa si Gandusay kaya hindi niya una masyadong siniseryoso ang pagkakagusto kay Pepot. Bata pa siya, kaya medyo magulo pa ang utak niya. Oo nga, kadalasan ay natutuwa siya kapag pinapansin siya nito, pero minsan nawawalan na siya ng pakialam dito. Para kasing nalalambutan siya sa kilos ni Pepot.
Isang araw, aligagang naglalakad si Gandusay kasama ang isang kaibigan nang makasalubong nila si Pepot. Tinawag ni Gandusay si Pepot upang ipaalam dito na hindi na tuloy ang skit nila sa susunod na araw ayon sa kanilang guro. Nang masabi na ni Gandusay ang mensahe kay Pepot, nagpaalam ito. Pero bago pa makatalikod si Gandusay, hinawakan ni Pepot ang kanyang kamay.
“Gandi, sasali ka pa ba sa D.A. (Naks, mala harry potter!)?
“Naku, Pepot, hindi na, kasi hindi ako pinayagan ng nanay ko sumali. Marami kasi akong ginagawa sa bahay. Alam mo naman, ate ako e. at arami kaming magkakapatid. (Sa loob-loob ni Gandi, buti kayo konti lang…)
Kitang-kita sa mukha ni Pepot ang pagkalungkot at pagkadismaya.
Nagulat si Gandusay sa reaksyon na nakapinta sa mukha ni Pepot.
“Bakit, naman (‘di ka na tutuloy)?”
Tuwang-tuwa si Gandusay sa kanyang mga kapatid ang nangyari.
*Pasintabi sa mga nagsulat ng Pepot Artista dahil sa paggamit ko ng mga pangalan ng kanilang mga bida.
---
Mabalik tayo sa usapan namin ni Peeves.
Aaminin ko na. Hindi pa ako handa na magmahal na namang ng todo-todo at masaktan na namang muli. Alam ko namang may posibilidad na maging masaya ako, pero alam kong dapat handa ako na harapin ang lahat ng maaring mangyari kapag ipinagpatuloy ko ito.
Mahal ko so Peeves. At kapag humarurot ako sa pagpapatuloy ng EAE mission ko, baka mapa-preno ako o baka mabangga ako. Baka rin may makaligtaan akong road sign. Baka masyadong matindi ang maging sakit at maging masyadong malalim ang mga sugat…baka ikabaliw ko pa. Or worse, baka ikamatay ko pa.
Natatakot ako sa balang araw.
posted by izzie at
3:44 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home