Pre-Birthday Thoughts
May tsismis na kumakalat. Matapang daw ako?
“Ano ka ba? Si Diane Maling ka! Kaya mo ‘yan!”
“Tange ka pala e, hindi ka si Diane kapag sinabi mong hindi mo kaya!”
“Hoy Diane! Ano ka ba? Hinahangaan ka nga namin sa aspetong ‘yan dahil alam naming kaya mo e…”
Pwede bang pakinggan n’yo muna ako? Oo, siguro nga matapang ako. Pero hindi siguro ‘yun yung matatawag mong genuine na tapang. Matapang akong harapin ang dapat harapin kapag kaya ko nang tanggapin LAHAT-LAHAT ng consequences, whether good or bad.
But this time, haggard maging matapang--- with the possibility of losing him forever by just one wrong move…biglang napatigil ako sa pagtakbo at napaupo. Hindi ko na yata kaya. Ayoko na yata.
Now I have a few options left: I could continue my pursuit while preparing myself for a possible confrontation in the near future, therefore also preparing myself for the possible consequences of my would-be actions…
Or I could just remain as passive as ever, not doing anything, instead suppressing this wonderful feeling inside of me. In short, wala akong iririsk. PERO, wala rin akong maaasahang improvement whatsoever, unless divine intervention ensues.
Or I could just stop. Stop--- meaning let go of everything and move on, with the possibility of being haunted forever by so many “what if” and “what could have been…” scenarios.
All three options are win-lose situations. Sa tatlong ‘yan, pare-pareho akong may chances of being happy and getting hurt. Iba-iba nga lang ng proportion. Anong pipiliin ko?
---
I am turning a year older, but a quite a number of pesos poorer.
Bwakananghset. Ang hirap kasi ng buhay e! Yung month-long dream ko na makapagpa-relax ng buhok, mabubulilyaso pa yata. Wala talagang pera sina Mama at Papa. So ayan, tiis-tiis muna sa sandamakmak na conditioner.
Buti nalang, kaninang umaga, binigyan ako ng load ni Tita Eva. My gulay, simula nung ibinili ako ng bagong cellphone, ngayon lang ang kauna-unahang pagkakataon na gumamit ako ng cellcard! Lagi lang akong umaasa sa pasa load ni Keina at Papa at sa e-load galing kay Kuya Arnel. Ang saya talaga ‘pag birthday!
---
Nanggaling pala ako sa AS nung kahapon tsaka nung isang araw. Nakakatawa. First time kong pumunta sa AS para sa sem na ‘to. Ang daming tao!
Pumasok kami sa lobby. Syempre pa, ang una kong tinignan e yung tambayan ng Xientia 03. May mga tao pa rin. I am flushed with guilt, man. Hindi pa ako nakakatambay dun ever. At parang, I don’t see myself na tumatambay pa dun. It’s not because if the people, but because it’s so damn far from my home, MassComm.
Yes. Ang maliit pero magandang kolehiyo ng MassComm ang itinuturing kong bahay sa UP. Kaya nga ba nung magpunta ako ng AS, sobrang nanibago ako. At parang ilang na ako dun. Maingay…pero hindi ako maka-relate. Masaya…pero parang hindi ako kasali sa kasiyahan nila.
Nagpunta pa kami sa CASAA nun. Nainis ako. Ang init-init dun, tapos ang sikip! Para kang nasa pugon! Pareho naming hinihiling ni Keina nung mga panahong iyon na dumating na yung taong hinihintay n’ya dahil kating-kati na kaming bumalik sa MassComm.
I soooooo love my college…
---
Ganito ba talaga kapag isang araw na lang ay birthday mo na? Kung anu-ano naiisip mo?
May tsismis. Matapang daw ako.
Hindi tsismis yun.
Totoo ‘yun.
“Ano ka ba? Si Diane Maling ka! Kaya mo ‘yan!”
“Tange ka pala e, hindi ka si Diane kapag sinabi mong hindi mo kaya!”
“Hoy Diane! Ano ka ba? Hinahangaan ka nga namin sa aspetong ‘yan dahil alam naming kaya mo e…”
Pwede bang pakinggan n’yo muna ako? Oo, siguro nga matapang ako. Pero hindi siguro ‘yun yung matatawag mong genuine na tapang. Matapang akong harapin ang dapat harapin kapag kaya ko nang tanggapin LAHAT-LAHAT ng consequences, whether good or bad.
But this time, haggard maging matapang--- with the possibility of losing him forever by just one wrong move…biglang napatigil ako sa pagtakbo at napaupo. Hindi ko na yata kaya. Ayoko na yata.
Now I have a few options left: I could continue my pursuit while preparing myself for a possible confrontation in the near future, therefore also preparing myself for the possible consequences of my would-be actions…
Or I could just remain as passive as ever, not doing anything, instead suppressing this wonderful feeling inside of me. In short, wala akong iririsk. PERO, wala rin akong maaasahang improvement whatsoever, unless divine intervention ensues.
Or I could just stop. Stop--- meaning let go of everything and move on, with the possibility of being haunted forever by so many “what if” and “what could have been…” scenarios.
All three options are win-lose situations. Sa tatlong ‘yan, pare-pareho akong may chances of being happy and getting hurt. Iba-iba nga lang ng proportion. Anong pipiliin ko?
---
I am turning a year older, but a quite a number of pesos poorer.
Bwakananghset. Ang hirap kasi ng buhay e! Yung month-long dream ko na makapagpa-relax ng buhok, mabubulilyaso pa yata. Wala talagang pera sina Mama at Papa. So ayan, tiis-tiis muna sa sandamakmak na conditioner.
Buti nalang, kaninang umaga, binigyan ako ng load ni Tita Eva. My gulay, simula nung ibinili ako ng bagong cellphone, ngayon lang ang kauna-unahang pagkakataon na gumamit ako ng cellcard! Lagi lang akong umaasa sa pasa load ni Keina at Papa at sa e-load galing kay Kuya Arnel. Ang saya talaga ‘pag birthday!
---
Nanggaling pala ako sa AS nung kahapon tsaka nung isang araw. Nakakatawa. First time kong pumunta sa AS para sa sem na ‘to. Ang daming tao!
Pumasok kami sa lobby. Syempre pa, ang una kong tinignan e yung tambayan ng Xientia 03. May mga tao pa rin. I am flushed with guilt, man. Hindi pa ako nakakatambay dun ever. At parang, I don’t see myself na tumatambay pa dun. It’s not because if the people, but because it’s so damn far from my home, MassComm.
Yes. Ang maliit pero magandang kolehiyo ng MassComm ang itinuturing kong bahay sa UP. Kaya nga ba nung magpunta ako ng AS, sobrang nanibago ako. At parang ilang na ako dun. Maingay…pero hindi ako maka-relate. Masaya…pero parang hindi ako kasali sa kasiyahan nila.
Nagpunta pa kami sa CASAA nun. Nainis ako. Ang init-init dun, tapos ang sikip! Para kang nasa pugon! Pareho naming hinihiling ni Keina nung mga panahong iyon na dumating na yung taong hinihintay n’ya dahil kating-kati na kaming bumalik sa MassComm.
I soooooo love my college…
---
Ganito ba talaga kapag isang araw na lang ay birthday mo na? Kung anu-ano naiisip mo?
May tsismis. Matapang daw ako.
Hindi tsismis yun.
Totoo ‘yun.
posted by izzie at
3:30 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home