Mga senyales ng pagiging ngarag:
1. Umiiskema ka na ng mindless eating--- yung tipong para bang minu-minuto gutom ka, at wala ka nang sinasantong pagkain, keber na kung healthy ba o hindi ang kinakain mo, kung tataba ka ba o hindi…
2. Napapanaginipan mo na may nakaligtaan kang gawin na isang bagay at bigla ka na lamang magigising sa takot at kaba at bigla ka na lang titingin sa orasan para siguraduhing nanaginip lang ang lahat. Bunga ito ng---
3. Matinding pagkaramdam ng pagod kapag wala ka nang ginagawa.
4. Nagiging active member ka na ng MASA (masandal tulog)
5. Kinakailangan mo nang ilista lahat ng kailangan mong gawin hanggang sa susunod na buwan (dahil may nakatakda ka nang gawin hanggang sa panahong iyon) dahil sa sobrang dami ay naguguluhan ka na at nakakalimutan mo na.
6. Ang isang supposedly enjoyable time of watching basketball ay naging isang trabaho dahil kailangan mo itong I-cover (not that I don’t like it this way--- ang daming privileges na ie-enjoy at imamaximize ko talaga)
7. Hindi ko na mapagbigyan ang mga kabarkada ko para sumama akong gumimik at manood ng concert dahil kapag ginawa ko ‘yun, marami akong masasayang na oras.
8. Napaisip akong itigil muna ang iba pang kabaliwang makakagulo lang lalo sa isipan ko. (details later)
Bakit kamo alam ko ang mga senyales na ‘yan? Dahil ako ay CERTIFIED NGARAGERS na! Pero kinikeri ko naman so far…mas bet ko pa nga ang ganito kera borelow ako dahil walang ginagawa.
---
Balikan natin ang #6. Susko, kulang na lang e magtatalon na ako sa tuwa habang dini-discuss ni Ma’am Iris ang aming next assignment--- sportswriting ito! as in UAAP level!
Bakit nakakatuwa ito?
Dahil unang-una, bet ko talaga ang aming press ID! Ganda ng layout, at ang powers nito, hindi ko kinekeri…hanggang locker room! Ganito kasi ‘yun, kailangan namin ng isang game coverage na news tapos a choice between a commentary, another game coverage or a profile news script. Sa game coverage, akala ko manonood ka lang, gagamitin mo lang yung device na itinuro ni Ma’am, tapos keri na--- but no! Sabi ni Ma’am, kailangan makakuha rin kami ng panayam sa mga coach ng dalawang teams, sa players--- hay! Dream come true ito!
Pangalawa, syempre, makikita ko ang players ng malapitan. Don’t get me wrong, hindi ito yung excitement na para kang giddy fan na magpapa-autograph sa kanila at kikiligin and all. If you are an avid fan not only of UAAP but of basketball in general, iba yung feeling na makalapit ka sa mga idols mo. Keber na kung pawis-pawisan pa sila.
Pangatlo, makaka-apak na ako sa court ng Araneta! Mas maganda sana kung mabibigyan pa ako ng pagkakataon na makapaglaro dun, pero for now, masaya na akong maka-apak sa court ng Araneta.
Hay, kaya sa mga nagsasabing small time lang ang MassComm, well well well, at least kami, kahit na magkanda-puyat kami sa script at ma-aligate to the highest level sa isang “easy” (ayon sa ibang course) na trabaho like preparing a prod (na hindi naman talaga easy), ang dami naman naming contacts with professional people…as in they are within our arm’s reach. We have the power of the press na no engineering equation, no physics theory or biological observation (if there’s such a thing) can match. Bwahahahaha!
*Sorry, I got carried away. Nakakainis kasi yung hirit ng mga tao from other colleges na ang MassComm ay bagsakan at tapunan lang ng mga bumabagsak sa “mahihirap” at “challenging” na courses like courses from Eng’g , Science and BA. Excuse me, we may not be good in those theories and mathematical equations na kaya niyong gawin, pero pwede namin siyang pag-aralan at intindihin. Pero ang discipline at talent ng isang true blue MassComm student ay never maa-acquire ng kahit sino na lang. It’s not in the books, and hindi siya kayang I-solve ng kahit anong equation. It’s inborn. So there.
---
I’ve said it to some of my friends, but I’m making it official by writing about it here.
EAE is temporarily suspended. Pansamantala munang matitigil ang Peeves-mania.
Magulo na masyado ang utak ko. Hindi ko na ma-sort out ang thoughts ko at feelings ko tungkol sa bagay na ito. Hindi ko na maisip ang tama at hindi tamang gawin. Hindi na ako sigurado.
Kaya ‘yun. Pahinga muna. Ang dami ko kasing ginagawa. Kapag inintindi ko pa ito, mabubuwang lang ako.
Okey lang ako. Walang sakit. Walang iyakan. Masaya nga ako na medyo mature itong napagdesisyunan kong gawin.
Kung kelan ko ito pag-iisipang muli, hindi ko pa alam. Kung darating ba ang araw na sasagi pa ito sa isip ko, hindi ko sigurado. Tignan na lang natin.
Siguro nga tama si Chris, baka nga hindi ko pa talaga siya ganun kamahal.
---
I’m back to my “meantime” mode.
1. Umiiskema ka na ng mindless eating--- yung tipong para bang minu-minuto gutom ka, at wala ka nang sinasantong pagkain, keber na kung healthy ba o hindi ang kinakain mo, kung tataba ka ba o hindi…
2. Napapanaginipan mo na may nakaligtaan kang gawin na isang bagay at bigla ka na lamang magigising sa takot at kaba at bigla ka na lang titingin sa orasan para siguraduhing nanaginip lang ang lahat. Bunga ito ng---
3. Matinding pagkaramdam ng pagod kapag wala ka nang ginagawa.
4. Nagiging active member ka na ng MASA (masandal tulog)
5. Kinakailangan mo nang ilista lahat ng kailangan mong gawin hanggang sa susunod na buwan (dahil may nakatakda ka nang gawin hanggang sa panahong iyon) dahil sa sobrang dami ay naguguluhan ka na at nakakalimutan mo na.
6. Ang isang supposedly enjoyable time of watching basketball ay naging isang trabaho dahil kailangan mo itong I-cover (not that I don’t like it this way--- ang daming privileges na ie-enjoy at imamaximize ko talaga)
7. Hindi ko na mapagbigyan ang mga kabarkada ko para sumama akong gumimik at manood ng concert dahil kapag ginawa ko ‘yun, marami akong masasayang na oras.
8. Napaisip akong itigil muna ang iba pang kabaliwang makakagulo lang lalo sa isipan ko. (details later)
Bakit kamo alam ko ang mga senyales na ‘yan? Dahil ako ay CERTIFIED NGARAGERS na! Pero kinikeri ko naman so far…mas bet ko pa nga ang ganito kera borelow ako dahil walang ginagawa.
---
Balikan natin ang #6. Susko, kulang na lang e magtatalon na ako sa tuwa habang dini-discuss ni Ma’am Iris ang aming next assignment--- sportswriting ito! as in UAAP level!
Bakit nakakatuwa ito?
Dahil unang-una, bet ko talaga ang aming press ID! Ganda ng layout, at ang powers nito, hindi ko kinekeri…hanggang locker room! Ganito kasi ‘yun, kailangan namin ng isang game coverage na news tapos a choice between a commentary, another game coverage or a profile news script. Sa game coverage, akala ko manonood ka lang, gagamitin mo lang yung device na itinuro ni Ma’am, tapos keri na--- but no! Sabi ni Ma’am, kailangan makakuha rin kami ng panayam sa mga coach ng dalawang teams, sa players--- hay! Dream come true ito!
Pangalawa, syempre, makikita ko ang players ng malapitan. Don’t get me wrong, hindi ito yung excitement na para kang giddy fan na magpapa-autograph sa kanila at kikiligin and all. If you are an avid fan not only of UAAP but of basketball in general, iba yung feeling na makalapit ka sa mga idols mo. Keber na kung pawis-pawisan pa sila.
Pangatlo, makaka-apak na ako sa court ng Araneta! Mas maganda sana kung mabibigyan pa ako ng pagkakataon na makapaglaro dun, pero for now, masaya na akong maka-apak sa court ng Araneta.
Hay, kaya sa mga nagsasabing small time lang ang MassComm, well well well, at least kami, kahit na magkanda-puyat kami sa script at ma-aligate to the highest level sa isang “easy” (ayon sa ibang course) na trabaho like preparing a prod (na hindi naman talaga easy), ang dami naman naming contacts with professional people…as in they are within our arm’s reach. We have the power of the press na no engineering equation, no physics theory or biological observation (if there’s such a thing) can match. Bwahahahaha!
*Sorry, I got carried away. Nakakainis kasi yung hirit ng mga tao from other colleges na ang MassComm ay bagsakan at tapunan lang ng mga bumabagsak sa “mahihirap” at “challenging” na courses like courses from Eng’g , Science and BA. Excuse me, we may not be good in those theories and mathematical equations na kaya niyong gawin, pero pwede namin siyang pag-aralan at intindihin. Pero ang discipline at talent ng isang true blue MassComm student ay never maa-acquire ng kahit sino na lang. It’s not in the books, and hindi siya kayang I-solve ng kahit anong equation. It’s inborn. So there.
---
I’ve said it to some of my friends, but I’m making it official by writing about it here.
EAE is temporarily suspended. Pansamantala munang matitigil ang Peeves-mania.
Magulo na masyado ang utak ko. Hindi ko na ma-sort out ang thoughts ko at feelings ko tungkol sa bagay na ito. Hindi ko na maisip ang tama at hindi tamang gawin. Hindi na ako sigurado.
Kaya ‘yun. Pahinga muna. Ang dami ko kasing ginagawa. Kapag inintindi ko pa ito, mabubuwang lang ako.
Okey lang ako. Walang sakit. Walang iyakan. Masaya nga ako na medyo mature itong napagdesisyunan kong gawin.
Kung kelan ko ito pag-iisipang muli, hindi ko pa alam. Kung darating ba ang araw na sasagi pa ito sa isip ko, hindi ko sigurado. Tignan na lang natin.
Siguro nga tama si Chris, baka nga hindi ko pa talaga siya ganun kamahal.
---
I’m back to my “meantime” mode.
posted by izzie at
4:58 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home