STEADY lang.
Bigla kong na-miss ang pagpopost sa aking blog. Napapansin ko lang, sa tuwing stressed na ako sa aking buhay, nagpopost ako sa blog ko. I don’t know, but I’m starting to feel that this blog is my escape from--- whatever…
Hindi ko na ma-distinguish kung stress ba o depression na itong nararamdaman ko.
Pero teka--- bago niyo isiping lovelife na naman ang dahilan ng lahat ng ito, well well well, nagkakamali kayo. HINDI ITO TUNGKOL SA LOVELIFE or the lack of it.
E mamaya pa yun e. Joke.
Lagi akong inaasar ni Nikki na everytime na kakamustahin niya ako, isa lang daw lagi ang sagot ko… ”Eto, haggard…”. Kaya nga minsan, inuunahan na niya ako at sinasabing, “How are you panggs? Haggard?”
Noong huling beses na niloko niya ako ng ganoon, it finally hit me na, oh sheeeet, haggard nga ang buhay ko. Don’t get me wrong, I am actually enjoying learning and doing all those things that I have to do, pero susko susko, pwede namang one at a time ko gawin ang mga bagay-bagay diba? But no, kailangan talagang magkapatung-patong at magkasunod-sunod ang mga dapat gawin (take note: dapat) at tapusin.
Hence, the stress brought to me by what I call my DEATHWEEKS. Grabe na divine, yung ibang tao, meron silang deathday, pero deathweeks?!? Cmownst! Deathweeks kasi pakiramdam ko nahihiwalay na ang katawan ko sa kaluluwa ko at para bang isinanla ko na ang kaluluwa ko sa lahat ng aking THINGS TO DO at wala na akong control sa aking buhay at oras. Bigat, diba?
Sabi nga ni Ma’am Pinky last sem, bakit daw kaya lagi nalang parang stressed out ako at lagi nalang akong nagrereklamo na haggard ang buhay? (Speaking of Ma’am Pinky, O ayan Ma’am ha, very safe ang sinabi ko about you…more to come sa latter part ng aking post…hehehe) Lagi rin niyang sinasabi na kaya ko naman, na, oo nga naman, kaya ko naman talaga, minsan, kailangan ko lang talaga I-voice out na napapagod na ako kahit na alam ko namang wala naman akong magagawa.
Okay. Tama na Diane. Move on.
---
How does it feel to know na your professors are reading your blog?
Nagsimula si Ma’am Iris, ngayon naman si Ma’am Pinky.
Now, how do I feel?
Hmm, its weird, pero parang wala lang. Okay lang. (or sinasabi ko lang ba ito dahil alam kong mababasa nila ito?)
Pero seheryoso, I think it’s okay. Siguro kung sa iba nangyari ito, they’ll probably feel awkward kasi diba, professional ang relationship natin with our profs. Pero kasi, even if sobrang iginagalang ko sila at nirerespeto, somehow, comfortable ako to be myself sa mga klase ko sa kanila. I mean, cmownst, si Ma’am Pinky ay prof ko for 3 consecutive semesters already, while si Ma’am Iris naman ay 2 consecutive sems na. Outside the confines of the classroom, parang nanay ko na si Ma’am Pinky at parang ate ko naman si Ma’am Iris. Alam niyo yun, okey lang sa akin kung okrayin nila ako at ang aking mga works, and I really feel bad kapag hindi ko nadeliver ng maayos yung pinapagawa nila.
Besides, they already know and have already accepted my baliw personality, so probably, parang napatunayan lang nila na ganun nga ako bilang tao nung nabasa nila itong blog ko.
---
Kamusta na nga ba ako?
Well---- besides sa haggardo ang buhay ko, kamusta na nga ba ako?
Ang bago kong sagot: STEADY lang.
Oo, steady lang. Happy lang. Magulo at nakakapagod ang buhay, pero hindi lang naman ako ang nasa ganitong sitwasyon, divine? Who said that living life was easy?
Pero alam niyo, kailangan ko lang talagang sabihin, para lang talaga tapos na. Nakakatawa kasi si Keks nung Friday, nung tinanong niya kung ano ba talaga si JV sa akin. Ito na yata ang pinaka-delayed na tanong na kinailangan kong sagutin. Well, alam ko naman na naririnig-rinig na nila yang tungkol sa pagkakahumaling ko kay JV noon pa, pero, joske, ngayon lang daw ba I-confirm?
Well, ikoconfirm ko na sa inyo ngayon--- wala na talaga akong gusto kay JV. I guess that was just a phase…na sobrang na-intriga lang ako sa pagkatao niya at na-obsess sa fact na we may be compatible dahil opposites kami.
Pero yun nga, tapos na siya e. Hindi ko pala talaga siya gusto. Hindi pala talaga kami compatible.
So there. With that part over, ano na?
Alam niyo, narealize ko na grabedad pala ako, every semester, ibang lalaki ang kinahuhumalingan. Kaya ngayon, rest muna ako. Ang pangit ng feeling e. In fairness kay Ralph ha, after him, wala na akong kinagagahan ng kasing fatale nung sa kanya. In fairness, malapit na rin palang mag-dalawang taon since that time.
Rest doesn’t mean na wala akong lovelife. Pero gaya ng aking bagong status sa buhay, STEADY lang muna ako. Happy lang ulit. Just taking each day as it comes. Not fussing about things, para less complications.
Ito lang ang masasabi ko. Kung ano man ang nangyayari ngayon sa aspetong ‘yan ng buhay ko, may malaking possibility na mapantayan nito ang lebel nung kay Ralph--- actually posibleng malampasan pa. Kaya I’m very very careful.
---
It was never my intention knowing you better, but something between us has come for us to know each other, and now, I see the value of a you not just for a moment but forever…
Tuldok.
Hindi ko na ma-distinguish kung stress ba o depression na itong nararamdaman ko.
Pero teka--- bago niyo isiping lovelife na naman ang dahilan ng lahat ng ito, well well well, nagkakamali kayo. HINDI ITO TUNGKOL SA LOVELIFE or the lack of it.
E mamaya pa yun e. Joke.
Lagi akong inaasar ni Nikki na everytime na kakamustahin niya ako, isa lang daw lagi ang sagot ko… ”Eto, haggard…”. Kaya nga minsan, inuunahan na niya ako at sinasabing, “How are you panggs? Haggard?”
Noong huling beses na niloko niya ako ng ganoon, it finally hit me na, oh sheeeet, haggard nga ang buhay ko. Don’t get me wrong, I am actually enjoying learning and doing all those things that I have to do, pero susko susko, pwede namang one at a time ko gawin ang mga bagay-bagay diba? But no, kailangan talagang magkapatung-patong at magkasunod-sunod ang mga dapat gawin (take note: dapat) at tapusin.
Hence, the stress brought to me by what I call my DEATHWEEKS. Grabe na divine, yung ibang tao, meron silang deathday, pero deathweeks?!? Cmownst! Deathweeks kasi pakiramdam ko nahihiwalay na ang katawan ko sa kaluluwa ko at para bang isinanla ko na ang kaluluwa ko sa lahat ng aking THINGS TO DO at wala na akong control sa aking buhay at oras. Bigat, diba?
Sabi nga ni Ma’am Pinky last sem, bakit daw kaya lagi nalang parang stressed out ako at lagi nalang akong nagrereklamo na haggard ang buhay? (Speaking of Ma’am Pinky, O ayan Ma’am ha, very safe ang sinabi ko about you…more to come sa latter part ng aking post…hehehe) Lagi rin niyang sinasabi na kaya ko naman, na, oo nga naman, kaya ko naman talaga, minsan, kailangan ko lang talaga I-voice out na napapagod na ako kahit na alam ko namang wala naman akong magagawa.
Okay. Tama na Diane. Move on.
---
How does it feel to know na your professors are reading your blog?
Nagsimula si Ma’am Iris, ngayon naman si Ma’am Pinky.
Now, how do I feel?
Hmm, its weird, pero parang wala lang. Okay lang. (or sinasabi ko lang ba ito dahil alam kong mababasa nila ito?)
Pero seheryoso, I think it’s okay. Siguro kung sa iba nangyari ito, they’ll probably feel awkward kasi diba, professional ang relationship natin with our profs. Pero kasi, even if sobrang iginagalang ko sila at nirerespeto, somehow, comfortable ako to be myself sa mga klase ko sa kanila. I mean, cmownst, si Ma’am Pinky ay prof ko for 3 consecutive semesters already, while si Ma’am Iris naman ay 2 consecutive sems na. Outside the confines of the classroom, parang nanay ko na si Ma’am Pinky at parang ate ko naman si Ma’am Iris. Alam niyo yun, okey lang sa akin kung okrayin nila ako at ang aking mga works, and I really feel bad kapag hindi ko nadeliver ng maayos yung pinapagawa nila.
Besides, they already know and have already accepted my baliw personality, so probably, parang napatunayan lang nila na ganun nga ako bilang tao nung nabasa nila itong blog ko.
---
Kamusta na nga ba ako?
Well---- besides sa haggardo ang buhay ko, kamusta na nga ba ako?
Ang bago kong sagot: STEADY lang.
Oo, steady lang. Happy lang. Magulo at nakakapagod ang buhay, pero hindi lang naman ako ang nasa ganitong sitwasyon, divine? Who said that living life was easy?
Pero alam niyo, kailangan ko lang talagang sabihin, para lang talaga tapos na. Nakakatawa kasi si Keks nung Friday, nung tinanong niya kung ano ba talaga si JV sa akin. Ito na yata ang pinaka-delayed na tanong na kinailangan kong sagutin. Well, alam ko naman na naririnig-rinig na nila yang tungkol sa pagkakahumaling ko kay JV noon pa, pero, joske, ngayon lang daw ba I-confirm?
Well, ikoconfirm ko na sa inyo ngayon--- wala na talaga akong gusto kay JV. I guess that was just a phase…na sobrang na-intriga lang ako sa pagkatao niya at na-obsess sa fact na we may be compatible dahil opposites kami.
Pero yun nga, tapos na siya e. Hindi ko pala talaga siya gusto. Hindi pala talaga kami compatible.
So there. With that part over, ano na?
Alam niyo, narealize ko na grabedad pala ako, every semester, ibang lalaki ang kinahuhumalingan. Kaya ngayon, rest muna ako. Ang pangit ng feeling e. In fairness kay Ralph ha, after him, wala na akong kinagagahan ng kasing fatale nung sa kanya. In fairness, malapit na rin palang mag-dalawang taon since that time.
Rest doesn’t mean na wala akong lovelife. Pero gaya ng aking bagong status sa buhay, STEADY lang muna ako. Happy lang ulit. Just taking each day as it comes. Not fussing about things, para less complications.
Ito lang ang masasabi ko. Kung ano man ang nangyayari ngayon sa aspetong ‘yan ng buhay ko, may malaking possibility na mapantayan nito ang lebel nung kay Ralph--- actually posibleng malampasan pa. Kaya I’m very very careful.
---
It was never my intention knowing you better, but something between us has come for us to know each other, and now, I see the value of a you not just for a moment but forever…
Tuldok.
posted by izzie at
1:23 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home